Fethiye’de Yaz Tatili

Bu yaz tatilinde hem dinlenmek hem de kardeşimi görmek için uluslararası üne sahip, Ege’nin tanınmış turizm ilçesi Fethiye’ye gitmeye karar verdim. Burayı tercih etmemde kardeşimin burada oturması ve daveti etkili oldu.
Temmuz ayında memleketten, Muğla’nın birbirinden güzel ilçelerinden biri olan Fethiye’ye doğru kuzenlerimle beraber yola çıktık. Keyifli ama biraz da yorucu bir yolculuğun ardından burada oturan kardeşimin evine vardık. Bizi birçok evin bahçesindeki ağaçlar ve rengârenk begonvil çiçekleri karşıladı. Kuzenlerim Rodos Adası’na tatile giderken ben burada kaldım. Sabah saatlerinde sahilde martı çığlıkları eşliğinde yürümek, sahil boyunca uzanan teknelerin denize açılışını izlemek bana huzur verdi.
İlk gün kardeşim ve eşiyle beraber yüzmeye gittik. Temmuz ayının sıcak ve nemli havasında suyun sessiz çağrısına uyduk, hemen kendimize uzun kumsalda şezlong ve şemsiyeli bir yer bulduk. Bir yandan kitap okurken, diğer yandan izlenmeye değer, etkileyici deniz manzarasından gözümü alamadım. Ege ile Akdeniz’in kesiştiği bir noktada olan Fethiye, Babadağ’dan paraşütle atlamak ve Ölüdeniz deneyimiyle benim için ayrılmaz bir parça hâline geldi.
1700 metreden paraşütle atlayış yaparken, başta çok heyecanlıydım. Kalbim yerinden çıkacak gibiydi. Kuş bakışı gökyüzünde süzülürken doğanın bu muazzam güzelliği karşısında hayranlıkla bakmak heyecanımı azalttı. Bir yanında orman, diğer yanında deniz bulunan Ölüdeniz manzarası karşısında kendimi özgür hissettim. Gökyüzüne baktığınızda, Ölüdeniz’in yükseklerinde uçan paraşütleri her zaman görebilirsiniz.
Yaz aylarında hem yerli hem yabancı turistlerin akınına uğrayan Fethiye’ye bu, ikinci gelişimdi. Taksiyle dolaşırken gözümden kaçmayan şey, buraların ne kadar hızlı değiştiğiydi. Eskiden kızıl çam ağaçlarının altında, değerli dostum Tarık Bey ve ailesiyle piknik yaptığımız yerlerde şimdi yeni mahalleler yükselmiş. Hem de gelecekte olası yıkıcı depremleri hiçe sayarcasına yapılar dikilmiş. Park yeri bulmak neredeyse imkânsız hâle gelmiş. Yerli halkın, dağda aç kalan domuzları doyurması ve sokak kedileriyle ilgilenmeleri dikkatimden kaçmadı. Kardeşimin sokak kedilerine gösterdiği ilgi bana, burada yaşamanın sadece turizm değil, bir yaşam biçimi sunduğunu düşündürdü.
Üçüncü gün, 12 Adalar tekne turuna katıldım. Koylarda verilen molalarda serin sulara girmek iyi geldi. Cennet Koyu ve Kelebekler Vadisi doğasıyla hafızama kazındı.
Kardeşimle birlikte Fethiye’de haftanın iki günü kurulan, doğal ürünlerin satıldığı köy pazarına da uğradık. Tezgâhlarda envaiçeşit meyve sebze vardı. Fakat birçok kişi fiyatların yüksekliğinden yakınıyordu. Birkaç küçük ürün alabildik ama satıcılarla yaptığım sohbet, bana bu güzel ilçede yaşamın zorluklarını da hatırlattı.
Kitaplardan, Likyalıların bu topraklarda yaşadıklarını öğrenmiştim. Likyalıların kralları için kayalara oyduğu görkemli mezarlar ilgimi çekti. Bunların içinde özellikle Kral Amyntas’a ait mezar çok etkileyiciydi. Lise yıllarında kitaplardan gördüğüm bu yapıyı yakından görmek farklı bir duyguydu.
Akşam üzeri Boncuk Koyu’na gittik. Denizin sakinliği ve orada yüzmek bana hem dinlenme hem de huzur verdi. Güneşin batışını izlemek unutulmazdı.
Geceye doğru, Çalış Plajı’na gittik. Aracı park etmek için yarım saat dolaştık. Restoran, kafe ve barlar eskisi kadar dolu değildi. Çünkü iktisadi kriz nedeniyle oluşan pahalılık yüzünden yerli turistler artık nadiren gitmekteydi. Ekonomik sıkıntılar nedeniyle yerli turistler azalmış, yabancılar da daha dikkatli harcama yapıyordu. Fethiye artık eskisi gibi yerli ve yabancı turist çekemediğinden, yerli esnaf ve oteller iş yapamamaktan şikâyetçiydi. Çalış Plajı’nda yürürken, Fethiye’nin karşı ışıklı kıyılarını izlemek bana sıra dışı anlar yaşattı.
Fethiye’ye ikinci gelişim bana yeni anılar kattı. Burası benim için sadece deniz ve güneşten ibaret değil; doğası, tarihi ve insanlarıyla farklı bir huzur verdi. Özellikle Ölüdeniz’in doğal yapısının bozulmaması için herkesin elinden geleni yapması gerekir.